1. Częstotliwość występowania ADHD

W ostatnich latach można zauważyć zwiększone zainteresowanie tematem nadpobudliwości psychoruchowej. Zwiększona ilość zdiagnozowanych dzieci sugeruje, że ADHD jest chorobą naszych czasów, nieznaną w latach ubiegłych i spotykaną jedynie w kulturze zachodniej. Wbrew tej potocznej opinii, należy jednak stwierdzić, że zespół nadpobudliwości ruchowej występuje z podobną częstotliwością, jednak zmianie uległa medyczna i społeczna świadomość zaburzenia. Zachowania uznawane przed laty za nieposłuszeństwo dziecka, niezdolność do nauki, dekoncentracja, nie są już oznaką jego odmiennego temperamentu lecz podstawą do specjalistycznej obserwacji dziecka.

2. Niejednoznaczna diagnoza

ADHD jest zespołem zaburzeń występujących z różnym nasileniem. Zachowanie dziecka w poszczególnych etapach jego dorastania może być więc zróżnicowane, a tym samym utrudniać postawienie diagnozy. Samo diagnozowanie nadpobudliwości jest też utrudnione ze względu na brak narzędzi i badań laboratoryjnych, pozwalających jednoznacznie stwierdzić występowanie ADHD. Należy również pamiętać, że niektóre zachowania dziecka, pozornie wskazujące na zespół nadpobudliwości psychoruchowej mogą świadczyć o innych stanach chorobowych, problemach emocjonalnych czy zaburzeniach natury społecznej, niekoniecznie natomiast jednoznacznie wskazywać na ADHD.

3. Wychowanie a ADHD

Prawdą jest, że wychowanie dziecka może mieć wpływ na przebieg ADHD. Umiejętne postępowanie z dzieckiem, konsekwencja rodziców oraz ich znajomość problemu może łagodzić nadpobudliwość psychoruchową oraz jej skutki. Dziecko wychowujące się w rodzinie podejmującej wysiłek minimalizowania skutków ADHD ma szansę rozwijać się podobnie do dzieci zdrowych, a ze swoich specyficznych cech uczynić w przyszłości atut. I przeciwnie, zaniedbania w sferze poznania problemu ADHD oraz konsekwencji w jego minimalizowaniu odbijają się na przebiegu schorzenia oraz zachowaniu dziecka.


onislam.com

4. Dziecko a ADHD

Zachowania wynikające z zespołu nadpobudliwości psychoruchowej mają ogromny wpływ na funkcjonowanie dziecka w społeczeństwie. Odbijają się na życiu rodziny, jego wynikach w nauce, procesie socjalizacji w nowych grupach społecznych i rówieśniczych. Jeśli rodzice oraz wychowawcy szkolni nie dostrzegą przyczyn specyficznego zachowania dziecka, jego problemy z przyswajaniem materiału, koncentracją oraz dostosowaniem się do zasad panujących w szkole mogą być odczytane jako obniżone zdolności intelektualne, lenistwo oraz brak ambicji. Należy jednak pamiętać, że dziecko z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej nie ma wpływu na objawy ADHD i mitem jest zła wola dziecka w procesie minimalizowania skutków schorzenia.

5. Czas trwania zespołu nadpobudliwości psychoruchowej

Prawdą jest, że ADHD stanowi wrodzoną grupę cech, zanikających stopniowo w procesie dorastania. Ponieważ zespół nadpobudliwości psychoruchowej traktowany jest jako opóźnienie dojrzewania niektórych struktur mózgowych, w większości przypadków, z czasem wyrównuje się ich poziom, a spora część zachowań dziecka zostaje zniwelowana do standardowego poziomu. Bywa jednak i tak, że niektóre z cech i symptomów ADHD utrzymują się w dorosłym życiu. Niecierpliwość, brak samoorganizacji, nerwowość, zaniżone poczucie własnej wartości oraz brak sukcesów szkolnych i zawodowych, pomimo sporego potencjału intelektualnego, mogą świadczyć o nierozpoznanym lub zbagatelizowanym zespole nadpobudliwości psychoruchowej. I przeciwnie, wynikająca z ADHD szybkość działania, ekstrawertyzm, kreatywność i nieszablonowość, może być źródłem sukcesów na polu zawodowym.

Patrycja Ziętek